Afgelopen maandag hebben we onder slechte omstandigheden de Tongariro Crossing gedaan. Dit vinden wij toch een apart verslag waard, dus daarom weer een verhaal vanuit Nieuw-Zeeland...

De Tongariro Crossing is een tocht van 19,6 km. Hij staat bekend als één van de mooiste dagtochten van Nieuw-Zeeland en staat ook op de Unesco Werelderfgoedlijst. Onze normale omstandigheden is het een redelijk pittige tocht. Hij voert over vulkanisch terrein van 1100 meter hoogte naar 1900 m en weer terug naar beneden waar je eindigt op ongeveer 800 m hoogte. Je loopt hierbij over lavasteen, langs kraterranden en moet soms flink steile stukken overbruggen.

Zondag zijn we vanuit Foxton naar het National Park Tongariro gereden. Daar hebben we eerst bij het informatiecentrum geïnformeerd wat de weersvoorspellingen waren voor maandag. Het zag er toen redelijk uit, pas in de loop van de middag werd regen verwacht. De man daar adviseerde ons om de tocht maandag te gaan doen. De dagen erna zou het weer in ieder geval niet beter worden. Zo gezegd, zo gedaan...

Zondagavond brood klaargemaakt, tassen ingepakt en op tijd naar bed. We hadden transport geregeld vanaf onze camping in Whakapapa. Om 7 uur 's ochtends zijn we opgehaald, waarna we naar het beginpunt van de tocht zijn gebracht. Hier kregen we informatie over de tocht en over de weersverwachting... die was toch een stuk minder rooskleurig dan de dag daarvoor. Het beloofde een natte dag te worden met regen, wind, kou en misschien onweer. Ondanks deze voorspelling toch besloten om ervoor te gaan. Het is alpengebied en een voorspelling zegt niet zoveel aangezien het weer snel kan veranderen!

Om kwart voor 8 zijn we redelijk droog begonnen en de eerste paar kilometer waren goed te doen. Een paar klimmetjes en af en toe wat glibberige stukken. Het landschap waar we liepen was nog redelijk vlak en het zicht was op wat mistflarden na prima.

Na een uurtje begon het helaas helemaal dicht te trekken en te regenen. Judith had een regenjas bij zich en Frank een waterafstotend jack die we gelijk aandeden. Helaas hadden we geen regenbroek. Maar goed, na een tijdje stopte de regen en door de wind was onze broek snel weer redelijk droog.

Vlak voor het echte klimmen begon was er nog een punt met toiletten, waarna er pas na 9 km weer wc's zouden zijn. Hier natuurlijk nog even gebruik van gemaakt en na een banaan en boterham aan de echte klim begonnen. Nou hebben we de afgelopen maanden behoorlijk wat gelopen, maar dit was toch even wat anders. Met behulp van een wandelstok zijn we omhoog geklommen, om de 100 meter moesten we naar adem happend en met een rood aangelopen hoofd toch even stoppen om bij te komen. Dat viel tegen! Na ruim een half uur het steilste stuk overwonnen werd het zicht steeds minder, begon het harder te waaien en werd het koud! Nog even doorzetten tot we bij een redelijk vlak plateau aankwamen. Hier begon het serieus te regenen. Wat een weer, diverse mensen haakten dan ook af en zijn teruggelopen naar het begin. Wij wilden ons niet laten kennen en na wat gegeten en gedronken te hebben voor nieuwe energie weer verder...

Gelukkig werd het op den duur weer wat droger en kwamen we bij een open vlakte aan. Het was ook even wat minder mistig, dat zag er mooi uit! Na deze vlakte zouden we bij het zwaarste stuk aankomen, namelijk de beklimming van de krater waarna we bij de Emerald Lakes zouden uitkomen. Vanuit het niks trok het weer dicht, dus de routepaaltjes volgend richting de volgende klim. Deze was inderdaad nog wat pittiger en moesten hier echt over de stenen klauteren om verder te komen. Gelukkig ben je niet alleen tijdens zo'n tocht en kan je nog eens met wat medebeklimmers praten. Door de mist konden we niet zien hoe ver we nog moesten klimmen maar gelukkig waren we toch vrij snel op de top. Hier was het koud, slechts 6 graden en we begonnen het ook wel fris te krijgen. Gelukkig nog een droog shirt mee met lange mouwen en een korte broek in je nek tegen de koude wind!

De afdaling langs de kraterrand was door de mist niet zo eng, we keken namelijk niet recht naar beneden, wel was het lastig omdat we weggleden in het natte lavasteen. Hier kwam onze wandelstok toch goed van pas voor wat extra ondersteuning! En wat een geluk, het trok even helemaal open en hadden prachtig zicht op de Emerald Lakes, drie blauwgekleurde zwavelhoudende meren. Hier deden we het toch allemaal voor! Snel een paar foto's genomen voordat het weer dicht zou trekken. Het volgende stuk is zo'n 4 km afdalen naar de Ketetahihut met wc's. Door de dichte mist hadden we slechts 5 tot 10 meter zicht, heel bijzonder, net of je alleen op de wereld bent. Maar wat hadden we het door onze natte kleren en mist koud, dus na een snelle lunch het tempo wat opgevoerd om het warm te krijgen.

Na een korte pauze bij de hut zijn we aan het laatste stuk begonnen en doordat het aan deze kant van het gebergte helemaal opentrok warmden we gelukkig een beetje op. We hadden nog een prachtig zicht op enkele hotsprings voordat we aan de laatste loodjes begonnen, die nog best zwaar bleken... zoals dat hoort bij laatste loodjes. Nog 6,5 km afdalen en door het bos waar geen eind aan leek te komen. Om half drie bereikten we de parkeerplaats, waar we om 3 uur opgehaald werden.

Wat een mooie maar zware tocht, we hebben er 6 uur en drie kwartier over gedaan en onszelf af en toe voor gek verklaard. Toch hebben we er absoluut geen spijt van en zijn trots op onszelf dat we de tocht volbracht hebben!

Moe maar voldaan zijn we 's avonds na een warme douche in slaap gevallen. De volgende dag hadden we her en der wel wat spierpijn. Na een kop koffie in Whakapapa hebben we de rest van de dag rustig aan gedaan, we zijn vanuit het Nationale park naar Taumarunui gereden en hebben al onze natte kleren gewassen. In onze luie stoel konden we heerlijk in de zon zitten.

Wat we daarna allemaal weer beleefd en gedaan hebben lezen jullie in het volgende verhaal!
De foto's volgen binnenkort.

Frank & Judith